Ilja Leonard Pfeijffer: dé ultieme parodiepagina's

''Het' stapelde leugen op leugen en zoog zo twee groeperingen uit z'n duim'
(NRC Handelsblad, 30-3-2001) 

De dichter is niet een vuurvogel, zoals Ilja Leonard Pfeijffer wil, de dichter in Het glimpen van de welwiek is een doordraaiende monomaan met een kop vol woorden, en met een kop vol ideeën over wat poëzie is, en daar voornamelijk over schrijft in plaats van haar te doen ontstaan.
Hoe lang is dergelijke poëzie vol te houden?
(De Groene Amsterdammer, 7-4-2001)

Door de onverstaanbaarheid van een gedicht te verdedigen met het verwijzen naar de ingewikkeldheid van de werkelijkheid draai je de zaken om en reik je jezelf een brevet van onvermogen uit.
(Vrij Nederland, 21-4-2001)

Het afgelopen jaar heeft Pfeijffer enkele malen in de schijnwerpers gestaan, vooral toen hij in 'Bzzlletin' probeerde aan te tonen dat moeilijke poëzie altijd beter is dan gemakkelijke, een bewering die door vlotte podiumtijgers als Bart FM Droog, Olaf Zwetsloot en Ruben van Gogh hoog werd opgenomen. Inderdaad overspeelde Pfeijffer hier zijn hand.
(Piet Gerbrandy, Volkskrant, 4-5-2001)

Hij schrijft, zo zegt hij zelf, voor het papier, voor de eeuwigheid. Aan woordgrapjes en verrassende wendingen doet hij niet, hij schrijft intellectualistische poëzie, ontdaan van het verhevene. Volgens de classicus halen dichters als Van Duijnhoven de poëzie in zijn geheel onderuit, doordat zij de verhevenheid van het dichten niet serieus nemen.
(Karin Wijnen, Brabants Dagblad, 18-1-2002)

Maar een feestje om te lezen is het alleen al omdat ik weet dat die ontzettende lul van een dichter, hoe heet-ie, kom, Leonard Huppeldepup Pfeiffer bij bestudering een hartverzakking krijgt, want [Martin] Brils gedichten zijn veel te begrijpelijk en die Leonard Huppeldepup Pfeiffer vindt dat poëzie hermetisch gesloten moet zijn.
Maar/hermetische/poëzie/is/een/dooie/mossel.
(Hugo Borst, Algemeen Dagblad, 31-1-2002)

Pfeijffer is in Rupert melig en studentikoos
(Onno Blom, De Standaard, 6-3-2002)

Pfeijffer, een langharig speelgoeddier
(Jacob Moerman, Groninger Dagblad, 22-3-2002)

Ooit heette het jatten, toen plagiaat, toen postmodern citeren: de teksten van andere schrijvers als eigen woorden in je boek verwerken. Schrijvers die tekst van een andere schrijver 'lenen', gaven er verschillende verklaringen voor. Rob van Erkelens die voor de liefdesscènes in zijn roman Het uur van lood citaten van Nabokov en Ronald Giphart gebruikte, gaf als reden dat hij hun werk niet nog eens over hoefde te gaan doen. Adriaan van Dis raakte in de war tussen wat hij bedacht had en wat hij overgeschreven had. En Ilja Leonard Pfeijffer, die zijn tegelijkertijd verschenen roman Rupert en dichtbundel Dolores volstouwde met citaten van anderen (voornamelijk uit T.S. Eliots The Waste Land), deed het, naar eigen zeggen, 'omdat je het je lezers niet te makkelijk moet maken'.
Wat onmiddellijk de vraag oproept: waarom moet je het je lezers per se moeilijk maken? Heeft Pfeijffer niet zelf gesneerd, in een interview in Vrij Nederland: "Zo'n Nooteboom, die eigenlijk niets te melden heeft, maar dat moeilijk op gaat schrijven om interessant te doen. Bah, dat is mensen kwellen."
(Adriaan Jaeggi, Het Parool, 22-3-2002)

"Bovendien, voor je het weet, vergeet je dat Pfeijffer jongleert met citaten uit het werk van goddelijke schrijvers, maar zelf een charlataneske woordkramer met valse papieren is."
(René Puthaar, De Groene Amsterdammer, 13-4-2002)

"Na een muzikaal intermezzo met weemoedige zigeunermuziek door kunstenaar Armando en zijn kwartet, kwam dichter Ilja L. Pfeiffer aan het woord. Hij droeg een lang en lastig te volgen gedicht voor met veel bombastisch allitererende climaxen als 'sneeuwen op snevende legers sneeuwen in salons met een geweer/achter de deur harten in harnas breken fee van dwalers'. Pfeiffer gaf zijn visie op Europa in een woeste compilatie van mythologische en historische beelden. Met een zucht van verlichting begaven de genodigden zich daarna naar de kunst in de zomerzon."
(Haagsche Courant, 25-6-2002)


PFEIJFFER SCHRIJFT AUTOBIOGRAFIE

Amsterdam - Ilja Leonard Pfeijffer gaat een autobiografie schrijven. De 35-jarige dichter, die jarenlang geworsteld heeft met een drank- en drugsprobleem, heeft een contract getekend bij De Arbeiderspers. Het boek wordt vernoemd naar een hit van hem: De vette engel.
Pfeijffer zal in zijn boek vertellen over zijn drugsverleden en zijn alcoholverslaving. Waarschijnlijk zal de poëet ook over de dood van zijn vriendin Maartje schrijven en hoe hij met dat verdriet is omgegaan. Maartje kwam in 1998 op 26-jarige leeftijd om het leven ten gevolge van een overdosis heroïne.
Een woordvoerder van de uitgever zegt: "Pfeijffer zal naakt verschijnen in Ik als vette engel, net zoals hij soms op het podium doet."
(De Telegraaf, 10-3-2003)

"Een goed gedicht krijg je niet zomaar kapot. De dichter-polemicus Ilja Leonard Pfeijffer doet in het nieuwe nummer van De Revisor een poging Rutger Kopland te onthoofden door in te hakken op diens klassieker 'Jonge sla'. Alles haalt Pfeijffer uit de kast om Kopland belachelijk te maken: door de erudiet uit te hangen ('Jonge sla berust op één stijlfiguur, de priamel, en Kopland past die retorisch niet correct toe'), door te honen ('de poëziealbumrijmpjes doen het beter'), door op de man te spelen (vorig jaar zag Pfeijffer de bekende dichter op een feestje uitgelaten hupsen op salsamuziek, 'alsof hij net de Nobelprijs had gewonnen'), door maar te herhalen dat Kopland een brave venter van vals sentiment is.
Het werkt niet. We weten dat Ilja Pfeijffer maar één type dichtkunst tolereert, namelijk woorddronken Lucebert-epigonisme, maar hadden dat reeds begrepen uit Pfeijffers eigen gedichten, die daverend kunnen rondzingen maar zelden bljven haken. Lucebert deed het beter. 'Jonge sla' van Kopland komt ongebutst uit deze machteloze aanval te voorschijn."
(Arjan Peters, De Volkskrant, 30-4-2003)

"Een belangrijke vraag is of Komrij zijn positie gebruikt om oude rekeningen te vereffenen. Een nog belangrijker vraag is of je daarom kruiper moet worden in het waaigat van windkoning Komrij. Ik meen van niet. Zelfs niet als hijzelf en paladijnen als Pfeijffer als absolute vorsten regeren over het poëzielandschap. In het maken van vijanden heeft Komrij namelijk een kroonprins gebaard:

Ilja Leonard Pfeijffer.

Pfeijffers grootste ambitie is het om Komrij op te volgen. Hij stemde bij de verkiezing tot Dichter des Vaderlands een paar honderd keer op zichzelf. Ik hoor Pfeijffer als criticus van NRC Handelsblad wel over allerlei te verwerpen toegankelijkheid, maar nooit over de toegankelijkheid van Komrij's gelegenheidsgedichten. Ik voorspel nu al: mocht Ilja Leonard Pfeijffer ooit Dichter des Vaderlands worden - hij gaat de volgende keer vast een paar duizend keer op zichzelf stemmen - dan wordt het nog erger. Die heeft een poëzie-opvatting die geen enkele tegenspraak duldt. Trek uw rooie boekjes maar vast uit de kast."
(Arnold Jansen op de Haar, Trouw, 10-5-2003)


"Ilja Leonard Pfeijffer vindt Gerrit Komrij overschat. Pfeijffer heeft een vurige pen, maar zijn ideeën vatten geen vlam."
(Sofie Gielis, De Standaard, 28-8-2003)

Of is het voor Pfeijffer dan toch alleen maar een spel, een maskerade? Pfeijffer vindt het namelijk leuk verwijten aan zijn adres op zijn website te zetten; op
bereidheid tot zelfkritiek of debat lijkt zoiets niet te wijzen. Eerder op een uit haar hengsels gegroeide ironie."
(Stefan Hertmans, NRC Handelsblad, 19-9-2003)

 

BOEKINGEN

 

terug naar boven

---