In mei 2009 is de nieuwe roman Caesarion bij De Bezige Bij verschenen. 366 pagina's; € 19,90. ISBN 978 90 234 2997 5. Tommy Wieringa was op 14 mei 2009 te gast bij Pauw & Witteman om te vertellen over dit boek.

Amsterdam - Tommy Wieringa is in de race voor de AKO Literatuurprijs. Zijn roman Alles over Tristan (De Bezige Bij) staat op de longlist die de jury maandag bekendmaakte. Het boek is ook genomineerd voor de Halewijnprijs en zal binnenkort bij de Franse uitgeverij Alteredit te Parijs verschijnen, uiteraard in Franse vertaling.
De jury presenteerde vandaag negentien titels die in aanmerking komen voor de prijs. De lijst wordt in september teruggebracht tot minimaal drie en maximaal zes nominaties. In oktober vindt de prijsuitreiking plaats. De jury staat dit jaar onder voorzitterschap van de Belgische oud-minister van Binnenlandse Zaken Louis Tobback.
Andere boeken op de longlist zijn Stucwerk van Geerten Meijsing (vorig jaar ook al genomineerd voor zijn boek Dood meisje), Voel maar van Jan Brokken, eerder genomineerd voor de Libris Literatuurprijs, evenals Over de grens van Chaja Polak. De Kameleon van Paul Claes - sleepte al de Multatuliprijs 2002 in de wacht - en Sterven als een polemist, een biografie over Menno ter Braak van Léon Hanssen die dit jaar al de Busken Huetprijs won. (ANP/Epibode, 26-8-2002)

SAN JUAN/PUERTO RICO - Van mijn moeder herinner ik me dat ze handdoeken gapte uit hotels waar we tijdens onze vakanties verbleven. Er waren vele ketens vertegenwoordigd in onze linnenkast. Zelf heb ik niks met handdoeken. Briefpapier daarentegen... Briefpapier en enveloppen, beide met het logo van het hotel erop, vervullen me met kinderlijke opwinding. In hotelkamers kijk ik altijd als eerste of er briefpapier is. Om net als vroeger noodzakelijke brieven op te schrijven, over ondergangsgedachten en algehele somberheid, gegroeid op de humus van verveling en overspannen zelfbewustzijn.
In het Marriott in San Juan vind ik prachtig briefpapier. Er staat een pictografisch wachttorentje op met een gouden lucht erboven, en blauwe lijntjes die de zee symboliseren. Het heeft een watermerk van de firma Beckett. Ik zal een intieme vriend schrijven over de uitzinnige lichaamsverzorging waar ik me tijdens de lege uren in dit hotel aan overgeef. Het licht boven de spiegel is zeer fel, zodat ik blond haar in mijn oren heb ontdekt, en diep ingevreten meeëters op mijn neus. Deze zijn te verhelpen, i.t.t. de tekenen van middelbare leeftijd die zich in mijn gezicht uitbijten. Het is moeilijk om daar opgewekt onder te blijven. Hoe dan ook, ik ben nu schoon als gebeente in de woestijn, maar slaap 's nachts slecht, alsof ik erge dingen heb gedaan. Het is een sluimerend schuldgevoel, verwant aan de knagende zorg over geldgebrek.
Maar ik schrijf bijna nooit meer brieven, in plaats daarvan neem ik het hotelpapier altijd mee naar huis. In mijn bureaulade hoopt zich een heilloze verzameling op. Nu, terwijl de Atlantische Oceaan in mijn oren dreunt, sta ik op het punt om met deze gewoonte te breken. Niet dat het briefpapier niet mooi is, integendeel. Maar zo wit en kreukloos als het nu nog is, zo smoezelig en gedateerd zal het zijn wanneer ik weer thuis ben. Ik zal moeten accepteren dat ik ze nooit aan iemand zal versturen, ik heb al meer briefpapier verzameld dan ik ooit nog brieven zal schrijven. (Zodat dit, uiteindelijk, toch weer een verhaaltje is over de dood. Je hebt het niet altijd voor het zeggen.)

Thuis

De houtkachel is een levend wezen dat om voeding en verzorging vraagt. Wij vinden hout voor haar in de polder, onder wentelende windmolens en een geglazuurde blauwe hemel: honderden appelboompjes, zes jaar oud en het beste van zichzelf gegeven, nu gerooid en op een hoop gegooid. Een kwartje het stuk zegt de fruitteler, een hoekige buitenman met verwaaide grijze haren op zijn hoofd. De bomen zijn geënt op kersenhout dat beter wortelt dan de appel, wie kersenhout stookt heeft eeuwig vuur. Wij nemen veertig boompjes, ongeveer gelijk aan anderhalve kuub. In sommige stammen zit de kanker, andere hebben lange scheuren in de bast. De teler leest de tekens, hij zegt dat hij een paar jaar terug verhageld is, alles kapot, maar met een goede hagelverzekering heb je daarna een rustig jaar.
Hij heeft een mismaakte wijsvinger die net zo krom en grillig is als zijn bomen, en hij hinkt. Iets met zijn heup maar geen tijd om een operatie te ondergaan. Het leven is hard onder de euro, en alles wordt minder. De tussenhandel, de milieubeweging, ze laten je toch geen ruimte meer. Ze verbieden de bestrijdingsmiddelen maar hoe kun je een appel telen zonder bestrijdingsmiddelen, zelfs de biologische boeren hier in de buurt weten zich geen raad zonder bestrijdingsmiddelen. Hier, deze appel, zit een bruin plekje op, wil meneer Albert Heijn niet hebben. Er is geen lol meer aan op deze manier, het zal onze tijd wel duren maar de fruitteelt in dit land gaat naar de knoppen zo.
Over het erf komt de vrouw van de fruitteler. Ze ziet slecht, lezen gaat niet meer, ze luistert naar bandjes met ingesproken romans wanneer ze strijkt. Haar man staakt zijn klacht over de omstandigheden, genoeg voor vandaag, in zijn ogen vonkt bedwongen plezier over ons bezoek, over appels, over de mooie dag.
Zijn vrouw spreekt. Over Pim. Ik had niet op hem gestemd, zegt ze haastig, maar hij had toch wel goeie dingen, dit land is toch hartstikke vol, zeg dan zelf, je kunt toch je kont niet meer keren tegenwoordig.
Achter haar strekt zich zwijgend de polder uit, niets dan een paar percelen fruitbomen, een windmolen bij een verre boerderij, een rij bomen langs het kanaal. Het is woestijnland waar wereldgodsdiensten ontstaan, opperde de schrijver Paul Bowles, vlak, laag land waar de lucht ongemerkt overgaat in het heelal. Niets dan hemel, je vult die leegte met een god, je bent nog altijd bang maar nu met reden.
Thuis knielen wij neer, niet voor god maar voor de kachel, en blazen het vuur daarbinnen aan.

terug naar boven